Надбискуп загребачки, Алојзије Степинац- лик и дјело

[gane]

Rim, (IKA) - Misu u Hrvatskoj crkvi sv. Jeronima u Rimu, prigodom 50. obljetnice preminuća bl. Alojzija Stepinca, predvodi 10. veljače u 18.30 sati prefekt Kongregacije za nauk vjere američki kardinal William Joseph Levada. Nakon što je kardinal Joseph Ratzinger izabran za papu za svoga nasljednika na čelu Kongregacije za nauk vjere imenovao je kardinala Levadu.

Od preminuća kardinala Alojzija Stepinca 10. veljače 1960. godine sve do danas, u Hrvatskoj crkvi sv. Jeronima u Rimu svake godine obilježavala se obljetnica blaženikove smrti. Redovno su misu na Stepinčevo predvodili kardinali iz Rimske kurije ili neki od hrvatskih (nad)biskupa. Tako je kardinal Franjo Šeper 13 puta predsjedao misi za Stepinčevo. Kardinal Joseph Ratzinger, danas papa Benedikt XVI., predvodio je misu i propovijedao u veljači 1998. godine. Iste godine uslijedila je i beatifikacija kardinala Stepinca.

http://www.ika.hr/index.php?prikaz=vijest&ID=119274

[Милан Меденица :)]

какве везе има овај изнад текст са питањем теме?

и ко је овај ауторитет Бранимир Станојевић?

[gane]

Дали је ауторитет не знам,штета што не може да се прикачи фајл,то је једна документ у PDF са нешто сликаних неких докумената,има 36 страна то ми је неко дао давно а ја једва нашао на неком старом диску,навео сам аутора,нисам га копирао....Види се Степинац из неких других углова,и мислим да је аутор и ако није негирао Степинца као злочинца,ипак дао и неку другу страну због које је вероватно беатификован...Ипак смо сви свесни да и "друга страна" има неку своју причу без обзира дали је или није нама по вољи...

[gane]

Наставак дневника...

"...Nadbiskup Alojzije Stepinac bio je ogorčeni protivnik hrvatske starokatoličke crkve, nazivajući je

„truležom“. Od države je tražio da administrativnim merama zabrani njen rad

U Dalmaciji i Sloveniji, austrijske vlasti su dozvolile još 1874. godine stvaranje starokatoličke crkve,

koja se razlikuje od rimokatoličke po tome što je vršila sva bogosluženja samo na živim narodnim

jezicima. Sveštenici i biskupi mogli su da se žene, iako već imaju čin. Brakovi su se mogli razvoditi, a

crkveni zakoni nisu imali obaveze smrtnoga greha u slučaju prestupa. Sveštenike i biskupe birao je

sam narod na župskim skupštinama i crkvenim saborima. Crkvenim imanjem upravljao je sam narod,

a crkvena uprava imala je samo nadzor. Župnici su primali stalnu mesečnu platu, dužnost im je bila

da sve crkvene funkcije narodu vrše besplatno. Starokatoličke crkve u svetu nisu priznavali papu u

Rimu, kao vrhovnog starešinu crkve, nego je svaki narod imao svoju autonomnu organizaciju. Radi

jedinstvenog rada u svim starokatoličkim crkvama u svetu, sastajali su se svake druge godine svi

katolički biskupi na poseban zbor pod predsedništvom starokatoličkog nadbiskupa u Utrehtu u

Holandiji.

Rimokatolička crkva u Jugoslaviji vodila je veliku borbu kako bi se zabranio rad starokatoličke crkve.

Ali, u tome nije uspela, jer je krajem decembra 1923. godine, rešenjem Ministarstva vera, utvrđeno

da se i starokatolička crkva, po Ustavu Kraljevine Jugoslavije, prizna i u Hrvatskoj, a ne samo u

Dalmaciji i Sloveniji. Za prvog biskupa starokatoličke crkve, sa sedištem u Zagrebu, izabran je Marko

Kalođera, bivši kanonik stolnog kaptola u Splitu. Nadbiskup Alojzije Stepinac je naravno bio ogorčeni

protivnik hrvatske starokatoličke crkve. Pri tom, on je manje pažnje posvećivao raspravi sa starokatoličkim verovanjima, već je tražio oslonac u državi ne bi li mu ona pomogla da

administrativnim merama zabrani rad starokatoličke crkve.

Kad je stvorena Banovina Hrvatska, u avgustu 1939. godine, Stepinac je vršio žestoki pritisak na

rukovodstvo Hrvatske seljačke stranke da se starokatolička crkva stavi van zakona. Na sastanku sa

Vlatkom Mačekom, 12. oktobra 1939. godine, kako to stoji u Stepinčevom dnevniku, predao mu je

posebnu promemoriju, kako bi vođa Hrvatske seljačke stranke što tačnije sproveo nadbiskupove

želje. Posebnom tačkom stavlja se u dužnost dr Mačeku da učini sve što bi pomoglo uništenju

starokatolika koje je Stepinac u ovom tekstu nazvao „truležom na našem narodnom organizmu i

valja ga odstraniti“. Poznato je da su u Austrougarskoj krugovi u rimokatoličkoj crkvi na čelu s

naslednikom prestola Franc Ferdinandom, vodili žestoku borbu protiv masonske lože. Masoni su bili

progonjeni, a posebno se pazilo da ni po koju cenu naučnici ili umetnici, koji su bili odgajani u onom

što se zvalo masonski duh, ne dobiju nikakav položaj ne samo u državnoj službi nego ni u javnom

životu Beča.

Stepinčev dnevnik otkriva da je i on gajio isto mišljenje o masoneriji. On je nju poistovetio sa

centralističkim sistemom u Beogradu. Tako je Stepinac 30. maja 1934. godine upisao sledeće:

„U Jugoslaviji vlada danas masonerija. Nažalost i u srcu hrvatskog naroda u Zagrebu ugnijezdila se ta

paklena družba, leglo nemorala, korupcije i svakog nepoštenja, zakleti neprijatelji crkve katoličke, pa

prema tome i hrvatskog naroda. Bez znanja i odobrenja masonerije ne može nitko doći na uplivni

kakav položaj. Nije šala uhvatiti se s njom u koštac, a ipak se mora u interesu crkve, naroda hrvatskog

i same države Jugoslavije, ako misli dalje egzistirati. Jer ovo nasilje koje danas vlada, podržava

masonerija...“ ...".

[gane]

"...Iz dnevnika se takođe može naslutiti i smisao posebnog sporazuma o podeli vlasti u Kraljevini

Jugoslaviji koji su sklopili Vlatko Maček i Dragiša Cvetković. Time je jugoslovenska teritorija podeljena

na interesne sfere između Beograda i Zagreba pa je i teritorija Bosne i Hercegovine rasparčana na

hrvatsku i srbijansku interesnu sferu. Nadbiskup Stepinac je, kao i ustaše Ante Pavelića, smatrao da

su hrvatske granice na Drini i da Bosna i Hercegovina treba u celosti da pripadne Hrvatskoj. O svojim

stavovima Stepinac je ostavio tragove u dnevniku. Pod tačkom 7. promemorije koju je ostavio o

razgovoru sa dr Vlatkom Mačekom, 12. oktobra 1939. godine, Stepinac kaže:

„Nadbiskup je stavio Mačeku na srce plansku kolonizaciju sjeverozapadne Bosne. Ako se bude dobro

provodila, bit će Bosna brzo naša.“

Iz dnevnika se takođe vidi da je Stepinac Paveliću bio duhovni otac i politički mentor kao i da je

održavao veze sa brojnim ustaškim prvacima u Zagrebu, još pre invazije Hitlera i Musolinija na

Jugoslaviju 1941. godine. Tu je reč, pre svega, o Pavelićevim predstavnicima koje je personifikovao

Milo Budak, tvorac najstrašnijih krilatica poput „Srbe na vrbe“, kao i drugih koji su uoči rata živeli u

Zagrebu bilo ilegalno ili polulegalno, ali nikada bez pažnje i podrške Katoličke crkve.

Značajno je da je u tim razgovorima sa ustaškim prvacima nadbiskup Stepinac uvek zadržavao sebi

pravo konačnog arbitra o svim najbitnijim političkim odlukama, dajući pri tome svojoj mentorskoj

ulozi versku formu, na osnovu činjenice da je bio najviša crkvena ličnost u Hrvatskoj. Iz dnevnika se

vidi da je već 30. avgusta 1940. godine nadbiskup Stepinac primio u posetu dr Mile Budaka, koji je po

dolasku Pavelića na vlast postao ministar u njegovoj vladi i koji je prvi, javno, obrazlagao nužnost

genocida nad Srpskim narodom u Hrvatskoj, kao i nad Jevrejima i Romima. Prilikom ovog razgovora,

Budak je tražio od Stepinca da ne smeta rimokatoličkim sveštenicima koji su bili ustaški orijentisani,

da sarađuju u tajnim ustaškim organizacijama. Stepinac je odgovorio dr Budaku pitijskim rečima, jer

se smatrao višim od bilo kakve političke stranke ili struje u Hrvatskoj.

„Odgovorio sam da ću jednakom mjerom mjeriti i jednima i drugima, dokle god ne zadiru u dogme

crkve, jer je naša zadaća obožavati duše, a ne voditi stranačku politiku. „

Kada su 10. aprila 1941. fašističke falange iz pravca Križevaca ušle u Zagreb, sporazumom Hitlera i

Musolinija, Ante Pavelić je sa nekoliko stotina svojih ljudi već upućen tamo. Određena mu je dužnost

poglavnika kvislinške Nezavisne Države Hrvatske. Ali zbog izvesnih nesporazuma između nemačke i

italijanske diplomatije zadržan je izvan Zagreba. U glavnom gradu Hrvatske zamenjivao ga je Slavko

Kvaternik, koji za sebe uzima čin generala, da bi kasnije postao vojskovođa.

Kvaternik je u ime Pavelića 10. aprila iste godine proglasio uspostavljanje Nezavisne Države Hrvatske.

On je do dolaska Pavelića bio stvarni vrhovni predstavnik. Nadbiskup Alojzije Stepinac je samo dva

dana nakon proglašenja NDH, 12. aprila 1941. posetio Kvaternika. Time je uspostavljena uska

saradnja između ustaškog pokreta i najvišeg predstavnika rimokatoličke crkvene vlasti u hrvatskoj

državi. Doduše, ona je na taj način samo formalizovana, dok je stvarna saradnja već uveliko trajala i

davala svoje početne rezultate. Ustoličavanje Pavelića i uopšte ustaške ideologije i njihove nazovi

države, bio je zadatak koji su osim Nemačke i Italije obavili Stepinac i Maček. Radio stanica Zagreb,

među prvim odredbama ustaških vlasti objavljuje poziv ustašama u provincijskim gradovima i selima

da se u svrhu organizovanja vlasti i orijentacije obraćaju i sveštenicima. Nadbiskup Stepinac je tom

aktu dao i neposrednu pomoć, svojom posetom i dobrodošlicom Kvaterniku. Već sutradan, 13.

aprila, Kvaternik je došao u Katedralu gde ga je Stepinac blagoslovio...."...

[gane]

"...Kada je 16. aprila stigao u Zagreb general Glaise von Horstenau, u grad je ušao i Ante Pavelić.

Pavelićev prvi akt bila je naredba da na teritoriji NDH važe ratni zakoni italijanske i nemačke vojne

sile i da nemački i italijanski komandanti imaju punu vlast na ovom području.

Nadbiskup Stepinac nije časio ni časa već je otišao u Banske dvore, gde je Ante Pavelić otvorio svoju

kancelariju, i izrazio svoju punu podršku ustaškoj državi, što je objavljeno u tadašnjoj ustaškoj i

katoličkoj štampi.U četvrtom tomu Stepinčevog dnevnika na stranama 205, 206, i 207. pod datumom

od 27. april 1941. govori se šta se zbilo tokom te posete. Jedna od ključnih tvrdnji je da se Pavelić

obavezao Stepincu da će istrebiti starokatolike kao i srpsku pravoslavnu crkvu. „Prvih dana nakon

povratka poglavnika imao je nadbiskup prvi sastanak s njime u nekadanjim Banskim dvorima“...

„Nadbiskup mu je zaželio Božji blagoslov u radu“.

„Poglavnik je, kada je nadbiskup svršio, odgovorio da želi u svemu ići naruku Katoličkoj crkvi. I

nadalje da neće biti tolerantan prema Srpskoj pravoslavnoj crkvi jer to za njega nije crkva nego

politička organizacija. Iz svega je nadbiskup dobio dojam, da je poglavnik iskreni katolik i da će crkva

imati slobodu u svojem djelovanju, iako se nadbiskup ne podaje iluziji da bi sve moglo ići bez

poteškoća“.

O sastanku nadbiskupa s Pavelićem, pod datumom, 27. aprila 1941, u dnevniku stoji i ovo:

„Iz Beograda je stigao u Zagreb auditor nuncijature za put u Rim. Navratio je nadbiskupu na prolazu i

tom prilikom mu je nadbiskup razložio situaciju i zamolio da ode do svetog oca, te mu usmeno sve

razloži, kad je poštanski saobraćaj nemoguć. Nadbiskup je preporučio najtoplije, da do uspostave,

odnosno priznanja de fakto Države Hrvatske sa strane Svete stolice, dođe što prije“...

„Nakon razgovora sa auditorom nuncijature otišao je nadbiskup do poglavnika i saopćio mu, da je

poduzeo korake da dođe do prvog kontakta između Svete stolice i Nezavisne Države Hrvatske.

Poglavnik je pozorno slušao.“ (Beleška je pisana rukom ceremonijara Cvetana.)

Odgovor od pape Pija DžII stigao je posle dve nedelje. U četvrtom tomu Stepinčevog dnevnika na

strani 216 zapisano je:„Iz Rima se vratio auditor nuncijature u Beogradu i svratio se k nadbiskupu da mu referira o

razgovoru sa svetim ocem. Rekao je da je sveti otac pažljivo slušao, a onda rekao auditoru, neka kaže

nadbiskupu da pošalje pismeni referat u Rim što prije. Tom zgodom rekao je sveti otac, da bi

inicijativa za uspostavu diplomatskih odnosa morala doći sa strane vlade, a Sveta stolica nije do sada

ništa primila.“

Sveti oče!

Kad je dakle blaga providnost Božja dala, da preuzmem kormilo svojega naroda i svoje domovine,

čvrsto sam odlučio i žarko želim, da hrvatski narod, vjeran svojoj davnoj prošlosti, ostane vjeran i u

budućnosti Svetom apostolu Petru i njegovim nasljednicima, a naša domovina, prožeta evanđeoskim

zakonom, postane Kristovo kraljevstvo. U tom zaista velikom djelu živo molim pomoć Tvoje svetosti.

A takovom pomoću smatram ponajprije to, da Tvoja svetost vrhovnim svojim apostolskim ugledom

prizna našu državu, zatim da se udostoji što prije mi poslati svojega zamjenika, koji će mi pomagati

Tvojim očinskim savjetima, te napokon da meni i narodu mojem udjeli apostolski blagoslov. Klečeći

do nogu Tvoje svetosti ljubim posvećenu desnu kao najposlušniji sin svetosti Tvoje...“

Dana 18. u maju 1941. godine nakon ceremonije predavanja „hrvatske krune“ savojskom princu

vojvodi od Spoleta koji je pristao da se nazove Tomislavom II, papa je primio i Pavelića istoga dana.

Audijencija je bila dvostruka: jedna specijalno za Pavelića, a druga za Pavelića i čitavu njegovu svitu

ministara, generala, dostojanstvenika, koja ga je pratili u Rim. U Pavelićevoj sviti je bio i jedan biskup

iz Zagreba, Franjo Salis..."

[Ведран Лепир]

Као прво Хрвати су вјештачка нација створени, под окриљем римо-католичке цркве, не би ли понуијатили православно становништво . . .

Као друго . . .

Ево шта Хрвати мисле о Степинцу.

Линк ка најпосјећенијем римо-католичком форуму

http://www.kriz-zivota.com/forum/hrvatski/sveci_i_blazenici/4464/blaeni_alojzije_stepinac/stranica/0/

Чак је један уредник са овог форума, "попио бан" због Степинца!

[gane]

"...U Stepinčevom dnevniku, u četvrtom tomu, na strani 223. stoji:

„Danas, 17. maja 1941. je otputovala delegacija na čelu sa poglavnikom u Rim. Preuzvišeni je po

biskupu Salisu poslao svetom ocu jedan opširan referat“.

Došavši u Rim biskup Salis je odmah predao taj „opširni referat“, a on je bio takve vrste, da se papa

nije ustručavao da odobri audijencije, koje je Pavelić tražio, a koje je Stepinac preporučio papi.

Biskup Salis uredio je sve formalnosti u vezi s audijencijom Pavelića.

Komentar Katoličkog lista u Zagrebu, od 23. maja 1941. godine vezan za ovaj događa Stepinac je

stavio u svoj dnevnik:

„Na svršetku povijesnoga dana primljen je poglavnik dr Ante Pavelić u posebnu audijenciju kod

Svetog oca Pija DžII. Iza toga je sveti otac primio u audijenciju i članove hrvatskog državnog

izaslanstva. Hrvatski narod, dakle, dobiva u obnovljenoj državi svoj tradicionalni oblik kraljevstva,

simbolički izražen u kruni Zvonimirovoj. Nosilac Zvonimirove krune postaje član Savojske dinastije,

jedne od najstarijih evropskih dinastija, koju vežu uz Katoličku crkvu duboke veze jer je iz nje poteklo

više svetaca i blaženika.’’

U jednoj vatikanskoj publikaciji biografiji Alojzija Stepinca, koju je napisao opat Aleksa Benigar 1974.

godine u Rimu, opisano je kako je papa primio Pavelića. O tome Benigar, na 371. stranici, kaže:

‘’Ali samo kao katoličkog vjernika, a ne kao državnog poglavara. Tom zgodom izrazio mu je svoju

ljubav prema hrvatskom narodu, čija mu je vjernost prema Svetoj stolici dobro poznata. Objasnio mu

je, da je službeno priznanje Nezavisne Države Hrvatske odviše osjetljive naravi te Sveta stolica ne

običaje to činiti u ratno vrijeme, nego čeka svršetak rata i mirovne ugovore, jer mora sačuvati nepristrasnost i uzeti u obzir i ostale katoličke vjernike, kojih imade posvuda. Pavelić je sa svoje

strane opetovano i otvoreno izjavio, kako hrvatski narod želi urediti svoje vladanje i zakonodavstvo

prema načelima katoličke vjere.’’

Naredna poseta Paveliću bila je tako značajna za Stepinca da nam je ostavio zapis u kome se kaže:

„Ako taj čovek bude upravljao Hrvatskom deset godina, kako mi je pripovedao, Hrvatska će biti raj“.

Već posle nekoliko dana izdao je nadbiskup svom kleru okružnicu koja odiše „iskrenim rodoljubljem“

preporučujući Pavelića i ustaški režim, „svestan velike i teške odgovornosti“, svim vernicima i

sveštenicima.

„Odazovite se stoga spremno ovom mome pozivu na uzvišeni rad oko čuvanja i unapređenja

Nezavisne Države Hrvatske“, a zatim čitamo u dnevniku: ‐ „Poznavajući muževe koji danas upravljaju

sudbinom hrvatskog naroda, mi smo duboko uvjereni, da će naš rad naići na puno razumijevanje i

pomoć. Mi vjerujemo i očekujemo, da će Crkva u uskrsloj Državi Hrvatskoj moći u punoj slobodi

naviještati neoborive principe vječne istine i pravde...“

„Poglavniče,

Ako je istina, kao što jeste, da je ljubav prema narodu, iz kojega smo nikli, postulat naravnog zakona,

onda nema sumnje, da je ta ljubav samim prstom Božijim upisana u naša srca. I, ako je istina, kao što

jeste, da je začetnik naše svete vjere, koju ispovijedamo, sam Bog, onda je sigurno, da za razumna

čovjeka nema sukoba između ljubavi prema svetoj vjeri i ljubavi prema svome narodu, kod obje kao

dvije rođene sestrice i izviru iz Božjega bića kao jedinstvenog izvora..."

[gane]

"...Dramatične izveštaje, propraćene fotografijama i filmovima, o masovnim zločinima nad srpskim

narodom, dostavljale su i pojedine nemačke jedinice koje su operisale na teritoriji NDH, kao i

nemački konzulati u toj zemlji. Nemački komandant Sarajeva pukovnik Sušnig (Suschnigg) i šef

nemačke tajne policije dr Hajnrih (Heinrich leiter der Gocheimpolizei) u razgovoru sa

„zapovjednikom mjesta“, ustaškim pukovnikom Stipčevićem, i pukovnikom Pacakom upozorili su

predstavnike NDH na „divlji postupak“ (NJilde Benehmigung) ustaša prema Srbima, i na „nasilje

najgore vrste“. Oni, istina, nemaju nameru da se mešaju u unutrašnje stvari i odnos prema Srbima,

naglasio je dr Hajnrih, ali dužni su da ukažu da takvi postupci mogu imati za posledicu ugrožavanje i

narušavanje mira i poretka, a za to su ipak oni nadležni. Primera radi, naveo je slučaj koji se dogodio

baš tih dana, tačnije 16. juna. Ustaški kamion prevozio je pohapšene Srbe iz Sarajeva u Travnik, i na

mostu u Lašvi svi su poubijani i bačeni u reku. To je ostavilo „strahovit utisak na žitelje“, a ništa

manje nije za osudu ni provokacija koja se dogodila u Travniku 15. juna prilikom svečanog ustoličenja

župana. Ustaša Kutić, u svom vatrenom govoru, na svečanosti je rekao kako je na putu za Travnik na

njegov auto otvorena paljba, što nije odgovaralo istini, a zbog čega je odmah, na licu mesta, streljano

15 Srba.

General fon Horstenau i poslanik Kaše, svaki po svojoj liniji, intervenisali su kod Pavelića i Kvaternika.

Interesantno je i vredno zabeležiti različit pristup problemu nasilja od strane nemačkih okupacionih

snaga, s jedne strane, i italijanskih, sa druge. Dok su Italijani u svojim izveštajima Musoliniju i

Vrhovnoj komandi akcenat stavljali na humanu stranu, na protivzakonje i nepravdu koja se čini

nedužnom civilnom stanovništvu, nemački izveštaji, bez izuzetka, pogrome posmatraju kroz prizmu

strategije, eventualnih posledica koje mogu imati po bezbednost, uz često konstataciju o

nedoraslosti Hrvata za samostalan život. U prilog Srba reagovala je i nemačka nacionalna manjina u

Hrvatskoj, zahtevajući od Rajha da snagom svog oružja spreči nasilje, što je odbačeno uz

obrazloženje da se radi „o nezavisnoj državi“ i da Nemačka ne želi da se meša u unutrašnje stvari.

Nasuprot tome, italijanski general Lucano zahtevao je od predstavnika ustaške vlasti u Gacku da

moraju „prisustvovati ekshumaciji lješina Srba iz Skuma, koju misli izvršiti za par dana“.

Već 30. juna streljano je u LJubuškom 90 Srba, 1. jula ustaše su zapalile selo Suvaju; izgorelo je 25

kuća, a ustaše su na licu mesta ubile 300 muškaraca, žena i dece, jedan deo su zakopali u tri rake, a

ostale spalili. Ženi pravoslavnog sveštenika Spase Lavrnje, navodi se u izveštaju italijanskih

karabinjera, „ustaše su rasporile trbuh, izvukavši živo dete koje su potom ubili. Devojčici Anđeliji Keći

zabili su noževe u grudi. Osim toga, uhvatili su Zorku Keću, koja je bežala iz zapaljene kuće, i živu su

je bacili u vatru.

Pod pritiskom svakodnevnih izveštaja i intervencija predstavnika Italije i Nemačke u Zagrebu, Pavelić

je konačno prestao da negira pogrome, ali uz konstataciju da je u pitanju „nacionalna revolucija“, u

kojoj je došlo do prekoračenja dozvoljenih granica, prebacujući pri tom svu odgovornost na „divlje“

ustaše, ne precizirajući šta se pod tim pojmom podrazumeva. I pored uveravanja koja je Pavelić dao

nemačkom i italijanskom poslaniku u Zagrebu, da će progoni Srba biti obustavljeni, situacija je ostala

nepromenjena. Iz porodice Save Keće zaklano je i ubijeno 12 lica, među kojima sedmoro dece. Dana

2. jula u selu Osredci ustaše su zapalile zapaljivim bombama nekoliko kuća i magazina, ubili Radu

Grbića, Jovana Grbića, Ivana i Stevana, zatim Nikolu i Đorđa Damjanovića, Bokan Danila, Zorić

Jovana, Pejić Smiljanu i Novaković Iliju. Istog dana, u selu Kruškovači kod Srba, zaklana je porodica

Davida Desnice od 4 člana, zatim žena i kućna pomoćnica Andrije Perića, kao i Milka Rađenović, Soka

i Jovanka Rađenović i sin Nikola Rađenović. Napokon, ustaše su opljačkale sve trgovine u opštini Srb,

privatne stanove izbeglih porodica i odveli svu stoku“, završava svoj izveštaj Komandant teritorijalne

legije karabinjera, upućen prefekturi u Zadru i Kraljevskom guverneru za Dalmaciju..."

[Стефан]

Да ли је Степинац дигао глас против усташких логора? Да ли сте знали да је,по доласку партизана,адвокат Степинца био Здравко Политеа,који је својевремено заступао и Тита,током "бомбашког процеса"?

Зашто су партизани одуговлачили са "ослобођењем" Јасеновца (тј. нису га ни ослободили,већ су само ушетали,дозволивши усташама да спале остатке логора и понесу "потребну документацију")? Зашто су направили ону миленијумску катастрофу са Козаром?

Та непремостива,погана повезаност између усташа и комуниста мени је више него довољна. И што више читам литературе на ту тему,све више видим колико су та два покрета била повезана.* Зато не могу да имам позитиван став према Степинцу,који није имао ништа против покрштавања и зверских злочина против Срба.

*један од докумената који сам нашао на интернету. Немам скенер,иначе бих окачио неке остале које имам.

[/img]

[gane]

"...Nameru o pokrštavanju Srba Stepinac je pomenuo više puta u dnevniku, a najjasnije zapisom 17.

januara 1940. godine, za vreme posete kneza Pavla Zagrebu, ovim rečima:

„Stoga već u interesu Rimokatoličke crkve moramo učiniti sve da narod hrvatski ostane zdrav i

kulturno jači. To ga je sačuvalo u ovih 20 godina, a to će mu pomoći u budućnosti u borbi za

opstanak. Najidealnije bi bilo da se Srbi vrate vjeri svojih otaca, tj. da prignu glavu pred namjesnikom

Kristovim Sv. Ocem. Onda bismo i mi konačno mogli odahnuti u ovom dijelu Evrope, jer bizantizam je

odigrao strašnu ulogu u povijesti ovog dijela svijeta u vezi sa Turcima.“

Slično je Stepinac zapisao i povodom puča u Beogradu, 27. marta 1941. godine. Tu se njegovo

mišljenje nije mnogo razlikovalo od Hitlerovog stava u naređenju izdatom 27. marta, o nužnosti

uništenja Jugoslavije i vojno i politički i kao države:

„Sve u svemu, Hrvati i Srbi dva su svijeta, sjeverni i južni pol koji se nikad neće približiti osim čudom

Božjim. Shizma (tj. pravoslavlje) najveće je prokletstvo Evrope, skoro veće nego protestantizam. Tu

nema morala, nema načela, nema pravde, nema poštenja“.Odgovornost Vatikana utoliko je veća

ukoliko je katolička crkva u NDH, na čelu sa nadbiskupom Stepincem, pozdravila i usvojila „zakonske

odredbe o prijelazu s jedne vjere na drugu“ istovremeno kada je počelo ustaško klanje Srba, Jevreja i

Roma u NDH. Katolički list je u Zagrebu 3. juna 1941. godine ovako pohvalio dodatne zakonske

odredbe o dopuni Zakonske odredbe o prijelazu s jedne vjere u drugu, kao i Upute prilikom prijelaza

s jedne vjere u drugu koje su donete na inicijativu rukovodstva katoličke crkve u NDH, na zasedanju

Biskupske konferencije u Zagrebu:

„Nadbiskup Stepinac je, uz saglasnost i pod nadzorom opata Josipa Ramira Markonea, papskog

legata u NDH, sazvao novu Biskupsku konferenciju u Zagrebu od 17. pa do 20. studenog 1941, koja je

bila posvećena prijelazima grko‐istočnjaka na katoličku vjeru“.

Na konferenciji je tada izabran i posebni odbor koji će rukovoditi akcijom prekrštavanja Srba u

katoličanstvo. U odbor su izabrani nadbiskup Stepinac, predsednik Biskupske konferencije, biskup

senjski monsinjor Viktor Burić i administrator križevačke eparhije, monsinjor Janko Šimrak. Posle

konferencije, svi učesnici na čelu sa Stepincem posetili su poglavnika Antu Pavelića i predali mu

jednu predstavku o svojim odlukama. Nesumnjivo da najveću odgovornost za prekrštavanje Srba u

katoličanstvo ima nadbiskup Stepinac, kome je Ante Pavelić poslužio kao spremni instrument u tom

poslu.

Benigar u svojoj preporuci za sveca donosi i naredni dokumenat kao izvanredan primer slepila i

ograničenosti, dajući mu naravno pozitivno značenje:

Makar da su ovakve ocjene obično osobno obojene, čini nam se da je u ovom spisu izrečen

nepristrasan sud, i donosimo ga kao svjedočanstvo onog vremena, da što bolje osvijetlimo prilike u

kojima je tada živio i djelovao zagrebački nadbiskup Stepinac, ne ulazeći osobno u rasudbu o samoj

stvari“.  ..."

[gane]

"...U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj je državna uprava učinila mnogo dobra. Ona je usmjerila težište svoga

djelovanja na unutrašnje uređenje države u duhu Načela ustaškog pokreta, koja nisu u sebi

sadržavala ništa, što bi se protivilo vjerskoj i žudorednoj nauci, ipak je latinski prijevod tih Načela bio

poslan papi Piju DžII.

Domobranske, ustaške i poručničke postrojbe umnožavale su se svakog dana. Neviđeno oduševljenje

mladih Hrvata, da se očuva nova, vlastita država, bio je najbolji plebiscit, koji je hrvatski narod ikada

proveo.

U prva dva mjeseca su uložene stotine milijuna kuna za velike javne radove: za isušenje močvarnih

polja, za regulaciju rijeka, gradnju radničkih stanova, unutarnju kolonizaciju. Za sve te radove u

pređašnjoj Jugoslaviji nije bilo „budžetskih mogućnosti“. Svi društveni narodni slojevi dali su se na

zdravi i konstruktivni rad u novoj državi.

Vlada je poduzela mjere za popravak javnog morala. Dr Mile Budak održao je preko radija, prigodom

majčina dana, važan govor o podizanju obiteljskoga života i o zaštiti obitelji s brojnom djecom, o

potrebi iskorjenjivanja narodnog poroka kletve i psovke. Obustavljene su novine: Jutarnji list, Obzor,

Večer, Novosti, Morgenblatt, a mjesto njih pokrenuti su novi listovi. Novinska rubrika „dopisivanje“,

pravi svodnički oglasi, izašla je u novim listovima. Zakonskom odredbom, od 4. studenoga 1941,

zabranjeno je prosjačenje, skitanje, bludničenje. Nestale su iz izloga trgovina besramne slike i kipovi,

koji su godinama pod izlikom umjetnosti kvarili javni moral. Izdane su vrlo oštre mjere (smrtna

kazna) protiv pobačaja.

Na području društvenog zakonodavstva najavljene su mjere, koje su išle za tim, da se radu dade

dolično mjesto i da mu se osigura pravedna nagrada, da se školska omladina radom privikne na

strogu stegu i zdrav naivan život.

Da bi se nedelja i blagdani dolično svetkovali, bilo je određeno, da kotarske oblasti i opštinska

poglavarstva na te dane ne drže sjednice opštinskog zastupstva, kada to nije od prijeke potrebe.

Na kulturnom području država je preuzela izdavanje Hrvatske enciklopedije. Država je davala

slobodu za osnivanje vjerskih škola. Katoličkom redovništvu priznala je pravo, da otvaraju svoje

škole. U Sarajevu je bio osnovan Franjevački bogoslovni fakultet, u Zagrebu je podignuta

veličanstvena islamska džamija, a u raznim smjerovima pogodovano je i islamskoj vjeroispovijesti...“

U vezi sa ovakvom politikom u NDH, u samom Vatikanu su činjeni značajni napori kako od pape Pija

DžI i njegovog državnog sekretara kardinala Paćelija (kasnije papa Pije DžII), da se kler što više

podstakne na borbu protiv pravoslavlja, što se ogledalo i u postavljanju više biskupa i nadbiskupa

osvedočenih neprijatelja pravoslavlju i tadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji. ..."

[gane]

"...Ako ikada budu otvoreni arhivi Vatikana, a u njima zaista sačuvana sva relevantna dokumenta, onda

će moći da se utvrdi koliko su opravdana sva podozrenja o odgovornosti Vatikana u genocidu protiv

Srba u Hrvatskoj tokom Drugog svetskog rata, njegova odgovornost za masovnu konverziju srpskog

pravoslavnog stanovništva, kao i pomaganju mnogim ratnim zločincima da izbegnu hapšenja i

suđenja.

S obzirom na formalnu neutralnost Vatikana, kao centra stvarne moći svekolike Katoličke crkve, pri

kome su delovali predstavnici, diplomatski pre svega, mnogih država zaraćenog sveta, pa i zaraćenih

strana, bilo je to zgodno mesto za mnogobrojne kombinacije diplomatsko‐špijunskog karaktera.

Svesni predstojećeg kraha i kraja, oni koji su došli sa Kaptola ili uopšte iz NDH razvijaju široku i

snažnu aktivnost. Knez Lobkovič, tobože nepriznati predstavnik NDH kao međunarodno

neprihvaćene državne tvorevine, kao tajni papin komornik, bio je veoma uticajan. Jedan od onih koji

su u Vatikanu pronašli polje svog delovanja bio je i Draganović, koji tu uspostavlja prve špijunske

kontakte. Uostalom, sa tim je zadatkom i došao. On je, između ostalog, jedan od onih koji

uspostavlja kontakte sa Anglo‐Amerikancima, što je rezultiralo pokušajem zavere Vokić‐Lorković, a

potom i njihovim smaknućem, jer ni Anglo‐Amerikanci nisu bili u tom času spremni da prihvate

njihovo viđenje pokušaja spasavanja monstruozne NDH, kao katoličkog bedema spram narastajućeg

komunizma. Draganović je britanskom poslanstvu pri Vatikanu 1944. godine predao memorandum u

kome se njegovi tvorci preporučuju kao mogući saradnici i, naravno, sluge u eventualno prihvaćenoj

varijanti očuvanja samostalnosti NDH (kao da je ona to ikada bila), makar kao dela Podunavske

federacije srednjoevropskih naroda, za koju se izuzetno zalagao američki kardinal Spelman. Ali i

mnogim drugima bila prihvatljiva kao rešenja.Još jedan dokaz o povezanosti ustaša i crkve značajan je po svojoj težini. Povezanost Katoličke crkve i

ustaškog pokreta datira još od godina pre Drugog svetskog rata, a do punog izražaja dolazi 1941.

proglašenjem NDH. U ustaškoj i katoličkoj štampi objavljivani su tekstovi koji svedoče da ta saradnja

traje od dana osnivanja ustaškog pokreta. U jednom od prvih brojeva lista „Ustaša“, koji je izlazio u

Zagrebu 1941, po uspostavljanju kleroustaške vladavine, odnosno proglašenja NDH, objavljen je

tekst o takozvanom prvom ustaškom roju. ..."

[gane]

"...Uz tekst su objavljene dve fotografije na kojima se vidi kuća na Kaptolu broj 4 ‐ stepenice prvih

„djelatnih“ ustaša. Pa onda u istom listu od 28 juna 1942. povodom smrti zločinca Miška Babića,

objavljena je fotografija koja predstavlja ulaz u katakombe na Kaptolu, uz tekst: „Krug revolucionara

započinje najborbenije razdoblje u svojoj djelatnosti, kad katakombe na Kaptolu postaju pravo

stjecište urote“. Ili, tekst „Uloga svećenstva u obnovi NDH“, u božićnom broju „Nezavisne Države

Hrvatske“, glasila hrvatskog ustaškog pokreta, koji je izašao 1941, u kome stoji: „Osobito među

poletnom mladom generacijom, među onima koji danas imaju dvadeset i petu do četrdeset i petu

godinu, našlo ih se koji su odmah shvatili ustaški pokret i svrstali se u redove poglavnikovih ustaša,

da brane čast Hrvatske, i da se bore za ostvarenje hrvatskih državnih prava... Mladi je sveštenički

naraštaj vrlo zdušno i vjerno svoju zadaću i savjesno ispunio svoju narodnu dužnost. Franjevačke

gimnazije u Sinju, Širokom Brijegu, i Visokom, bogoslovska učilišta u Makarskoj, i Mostaru, Splitu, pa

Teološki fakultet u Zagrebu, bili su prava žarišta nacionalne svijesti i gnjijezda iz kojih su izlijetala jata

ne samo levita i radnika u vinogradu božijem, već i narodnih boraca, odgojitelja narodne i ustaške

svijesti“.

U potvrdu ovoga govori i činjenica da je Viktor Gutić, jedna od veoma istaknutih ličnosti ustaškog

režima, koji je i izdao prvi proglas o fizičkom istrebljenju Srba, još u toku leta i jeseni 1940.

proputovao Bosanskom krajinom gde je postavio i zakleo ustaške poverenike, tabornike, rojnike i

ustaše, i u isto vreme obišao je i sve samostane i župne dvorove, zakleo fratre, župnike i sveštenike

na vernost poglavniku i NDH.

Povezavši se sa ustašama u NDH i inostranstvu, katolički sveštenici su uz blagoslov nadbiskupa

Stepinca, znajući za političke ciljeve i metode borbe Pavelića, postali saučesnici i izvršioci, vrlo često i

inicijatori ustaških zločina. Ovo nije bilo slučajno, jer je do svog postanka ustaški pokret imao aktivnu

podršku i vernog saveznika dela katoličkog klera, a aktivnost katoličkog klera po proglašenja NDH

imala je svoje korene u politici katoličkog episkopata, i stavu Vatikana prema Jugoslaviji. Sa

izuzetkom malobrojnih sveštenika koji su se priključili oslobodilačkoj borbi ili su pak ostali povučeni,

katolički kler se stavio u otvorenu službu fašističke Nemačke i Italije koje su okupirale Jugoslaviju i

ustaškoj NDH. ..."

[gane]

"...Među tim sveštenicima bilo je i onih malo vidljivih, ali nezamenljivih, poput Krunoslava Draganovića,

vezanog za svaku značajnu akciju Katoličke crkve uoči, za vreme i nakon rata. Od povratka veri otaca,

kako se nazivalo pokrštavanje Srba, učestvovanje u svim tajnim diplomatskim misijama u Vatikanu za

korist ustaške vlasti, pa do organizovanja takozvanog „Tunela pacova“, mreže pod znakom Karitasa

preko koje su svi zločinci od „ugleda“ u Evropi, bežali u Ameriku, Argentinu, Urugvaj, Paragvaj... U

tom Vatikanskom poslu Draganoviću je pomagao Ličo Đeli, a iz njihovog zajedničkog posla i pranja i

sakrivanja popljačkanog blaga po Evropi preko Ambrozijanske banke koju oduvek kontroliše aktuelni

papa, izrasta masonska loža P2, ona koja je pre nekoliko decenija uzdrmala dobar deo sveta i Vatikan

naravno, svojim skoro potpunim krahom.

Posle samo četiri godine od zaređenja, preporučen od vrhobosanskog nadbiskupa Ivana Šarića iz

Sarajeva, Draganović odlazi u Rim (1932) gde kao pitomac Zavoda sv. Jeronima studira na Istočnom

institutu. Zapazio ga je i preporučio Šarić nadbiskup i kleroustaša, koji će ushićeno pozdraviti dolazak

Pavelića na vlast 1941. Sećajući se svog susreta sa njim u Bazilici sv. Petra u Rimu, prilikom prve

posete tek izabranom papi Piju DžII, napisao je otužnu odu poglavniku koju je objavljivala do besvesti

sva katolička štampa. Šarić, kao crkveni velikodostojnik za nadbiskupa vrhobosanskog postavljen je

1922. godine. Povezan sa ustašama između dva rata, pomagao je njihovo delovanje ne samo u

Jugoslaviji, već i u Italiji i Južnoj Americi. Šarić je u Bosni i Hercegovini učestvovao u svim akcijama za

dolazak ustaša na vlast i njihovom učvršćivanju. NJegova je vila u Sarajevu, već od prvih aprilskih

dana 1941, bila mesto okupljanja svih značajnih i okupatorskih funkcionera, a među njegovim

sveštenicima isticali su se oni koji su učestvovali u pokoljima srpskog stanovništva i Jevreja, poput

sveštenika Božidara Brala, poglavnikovog poverenika za Bosnu i Hercegovinu. Pobegao je iz Zagreba

maja 1945. u Austriju, a potom u Španiju. U Madridu sakuplja oko sebe odbegle ratne zločince i

stvara ustašku organizaciju u emigraciji. Zločinac Maks Luburić, takođe izbegao u Španiju, bio mu je i

leva i desna ruka. Posle atentata u Argentini i ranjavanja, koje se okončalo njegovom smrću 1958.

godine, tamo će im se pridružiti i Ante Pavelić.

Donošenje platforme o delovanju kleroustaša

Opterećeni „vjerom otaca“ i potrebom da se odlutali njoj vrate, opijeni mogućnošću novog krstaškog

rata, u svetlu političkih prilika 1939. godine i mogućnosti stvaranja NDH, na zagrebačkom

univerzitetu kleroustaše organizuju konferenciju kojoj su prisustvovali, osim Alojza Stepinca i

Krunoslava Draganovića, nadbiskup Ivan Šarić, reis ul ulema Fehim Spaho, Mile Budak, budući

ministar u pavelićevoj vladi, Juraj Šutej i prestavnici konzulata: Nemačke, Francuske, Engleske, Italije

i Mađarske i kluba „Napredak“, čija je uprava bila u rukama kleroustaša. Ova je konferencija dala

platformu budućeg delovanja kleroustaša, na šta su sigurno morale da računaju zemlje čiji su

posmatrači bili prisutni. Omiljena teza Draganovićeva o pokrštavanju Srba elaborirana je i na ovom

skupu. Zaključci ovoga skupa i Draganovićeva „otkrića“ koja su izneta tada da je „prelaženje katolika

u pravoslavlje istorijska drama hrvatske nacije načela te probleme... „, po dolasku ustaša na vlast

poslužiće raspiri međama istoka i zapada, da moderna hrvatska istorijska nauka dugo nije uočavala

verske i nacionalne mržnje i biće razlog i opravdanje za genocid nad srpskim narodom, za sve

strahote po stratištima i logorima monstruozne NDH.

Draganićeva „naučna otkrića“

Na Drugoj biskupskoj konferenciji u Zagrebu od 17. do 20. novembra 1941, hrvatski katolički

episkopat stvara Odbor trojice, sastavljen od nadbiskupa Stepinca, biskupa senjskog Burića i

apostolskog administratora križevačke biskupije Šimraka. Kao „stručnjak“ Draganović je ušao u

radno‐izvršni odbor za pitanja konverzije, u čijem su sastavu još: Franjo Herman, Augustin Juretić,

Janko Kalaj i Nikola Borić. Ova nabrojana družina Crkve na čelo sa Alojzijem Stepincem, uz

neposrednu saradnju sa ustaškom vlašću, sa „revnošću“ kleroustaškog sveštenstva i uz prećutno

odobravanje Vatikana, sprovešće Draganovićeva „naučna otkrića“, iz njegove doktorske disertacije, i

njegove teoriju o vraćanju „vjeri svojih otaca’ kroz kroz nezapamćeni teror koordiniran od države i

crkve, a koji će svojim sadizmom i surovošću prevazići sve što je do tada ljudski rod video i zapamtio. ..."