Ведран

http://www.utrinski.com.mk/DENOT%20NIZ%20FOTOGRAFII/15%2010%202012/content/images/large/KRA02_RUSSIA__1015_11.jpg

@Oglo, чудесно!

КОГА ДЕТЕТО БЕШЕ ДЕТЕ (од „Небото над Берлин“) Кога детето беше дете чекореше мавтајќи со рацете, посакуваше потокот да биде река, реката да биде буен порој, а овој вир да биде море. Кога детето беше дете, не знаеше дека е дете, сè беше една душа и сите души беа едно. Кога детето беше дете, немаше мислење за ништо, немаше ниту навики, често си седеше со нозете скрстени, ненадејно почнуваше да трча, во косата имаше излижан прамен, не правеше гримаси кога го фотографираа. Кога детето беше дете, беше време за овие прашања: Зошто сум јас - јас, а зошто не сум ти? Зошто сум тука, а зошто не сум таму? Кога започнало времето, и каде завршува просторот? Дали животот под сонцето не е само сон? Дали она што го гледам, слушам и мирисам не е само илузија на некој свет пред светот? Во однос на вистините за злото и луѓето, дали злото навистина постои? Како може јас - оној што сум, да не сум постоел пред да настанам, и како може, еден ден, јас - оној што сум, да не бидам повеќе оној што сум? Кога детето беше дете, се задавуваше од спанаќ, од грашок, од сутлијаш, и од карфиол зготвен на пареа, но и сега го јаде ова, не само затоа што мора. Кога детето беше дете, се разбуди еднаш во чуден кревет, и веќе секогаш се буди така. Многумина тогаш изгледаа убаво, а сега само малкумина, среќно. Си имаше тоа чиста слика за Рајот, а сега одвај може да ја насетува, не умееше да си го замисли ништото и трепери денес при оваа помисла. Кога детето беше дете, си играше со занес, со жар, и сега ја чувствува истата возбуда како некогаш, но само кога е во прашање работа. Кога детето беше дете, Доволно му беше да изеде јаболко, ... леб, а така е дури и сега. Кога детето беше дете, јаготките штедро му ги полнеа дланките, дури и сега е така, мокрите ореви му го ладеа јазикот, дури и сега е така, на секој планински врв имаше копнеж за уште повисока планина, а во секој град имаше копнеж за уште поголем град, и тоа е уште така. Ги стигнуваше црешите на највисоките гранки, со истиот восхит како и денес, пред непознати чувствуваше срам, и го има тој срам дури и сега. Го исчекуваше првиот снег, и на истиот начин чека и сега. Кога детето беше дете, фрли стапче како харпун врз едно дрво, и тоа уште трепери до денес. Петер Хандке

"Bring Me The Disco King" You promised me the ending would be clear You'd let me know when the time was now Don't let me know when you're opening the door Stab me in the dark, let me disappear Memories that flutter like bats out of hell Stab you from the city spires Life wasn't worth the balance Or the crumpled paper it was written on Don't let me know we're invisible Don't let me know we're invisible Hot cash days that you trailed around Cold cold nights under chrome and glass Led me down river of perfumed limbs Sent me to the streets with the good time girls Don't let me know we're invisible Don't let me know we're invisible We could dance, dance, dance thru' the fire Dance, dance, dance thru' the fire Feed me no lies I don't know about you, I don't know about you Breathe through the years I don't know about you, I don't know about you Bring me the disco king I don't know about you, I don't know about you Dead or alive, bring me the disco king Bring me the disco king, bring me the disco king Bring me the disco king Spin-offs with those who slept like corpses Damp morning rays in the stiff bad clubs Killing time in the '70s Smelling of love through the moist winds Don't let me know when you're opening the door Close me in the dark, let me disappear Soon there'll be nothing left of me Nothing left to release Dance, dance, dance thru' the fire Dance, dance, dance thru' the fire Feed me no lies I don't know about you, I don't know about you Breathe through the years I don't know about you, I don't know about you Bring me the disco king I don't know about you, I don't know about you Dead or alive, bring me the disco king Bring me the disco king YouTube - Videos from this email

аристотел: "на пријателството повеќе му прилега да љуби отколку да биде љубен/а. општиот хоризонт на ваквото тврдење е прашањето на политиката на правдата. правдата карактеризира некакво однесување. таа се состои во владеење на одреден начин: во хармонија со принципот на справедливост. во своето достоинство како и во својата нужност, тоа прашање се преклопува со прашањето на убавото и посакуваното во пријателтвото. што е пријателството? каво е, односно колку е? што е пријателот? дали пријателството се искажува во еден аспект или повеќе отколку во еден аспект?" а понатаму дерида продолжува: "најголемото пријателство е политички чин. но како да се разбере “најголемото можно”? дали тоа може да се пресмета? како да се протолкуваат можностите на она најдоброто во пријателството? како пријателството да го разбереме “политички”? бидејќи тоа не постои вон политичките рамки. или можеби ќе има некој кој ќе ме убеди во спротивното - дека пријателството не му припаѓа на политичкото? да се љуби, ете што слушам пред се', ете што треба да чујам, што не можам да не чујам, со полна доверба, кога одѕвонува зборот пријателство: пријателството е во тоа да се љуби, зар не?!? тоа, се разбира, е начин да се љуби. еве ја последицата, импликацијата: тоа е чин пред да стане ситуација, повеќе чин на љубење отколку состојба и способност да се биде љубен. дејство пред страста. актот на таквата активност на таа интенција да се љуби, му е посвојствен на самото пријателство отколку на ситуацијата во која се препуштаме на љубењето, односно во која стануваме љубени. да се биде љубен, сигурно кажува нешто за пријателството, ама само од страна на љубениот. тоа не кажува ништо за самото пријателство кое имплицира во самото себе суштински акт и активност: потребно е некој да љуби за да би осознал што значи да се љуби, а потоа што значи да се биде љубен. да се биде пријател значи да се љуби пред да се биде љубен. а што значи целата оваа пасив - актив ситуација? дури и пред да се промисли што значи да се љуби, што значи љубовта, потребно е да знаеме дека тоа можеме да го знаеме само испитувајќи го чинот и искуството на љубењето повеќе отколку состојбата, т.е. ситуацијата во која сме љубени. а што е причината за тоа? може ли тоа да се знае? па, добро, значи, причината е знаењето кое овде се спојува со чинот. еве ја мрачната и несовладлива сила на тафтологијата. аргументот, всушност, се чини прост: можно е да се биде љубен (пасивен глас) а тоа да не се знае, но е невозможно да се љуби (активен глас) а тоа да не се знае. знаењето, односно самосвеста, се познава себеси а приори опфатено, опфатено и ангажирано во пријателството кое љуби, имено во пријателот. пријателот, тоа е оној кој љуби пред да стане оној кој е љубен. за да може да се мисли пријателството, потребно е да се појде од пријателот кој љуби а не од љубениот пријател."

!

убаво....

http://www.orthphoto.net/photo/201209/74254.jpg

http://www.youtube.com/watch?v=0Slnp0hEGN0

драг пријателе Огло! ова фотка горе е сликана во една светогорска градина...ја видов минатата година и ја запомнив и вечерва случајно налетав на неа. верувај ми, ми замирисаа мандарините и тој мирис на свежина и медитеранот сакав да го споделам со тебе, па затоа е тука залепена. Убавината ќе го спаси светот, вели Достоевски и јас верувам во тоа. поздрав од една планина, В.

http://farm9.staticf...8fa9a05a0_h.jpg

време е за ајвар