Албанска Православна Црква

[Guest Alefshin]

АПЦ је Архиепископија којој тренутно началствује Архиепископ Анастаиос Јанулатос са титулом Архиепископ Тиране, Драча и све Албаније:

Његовим доласком на Архипископски трон, после вишедеценијског систематског рада бивше комунистичке власти на духовном опустошењу како православног, тако и муслиманског и римокатоличког живља, ова Архиепископија је живнула у сваком погледу. Пуно је урађено на плану црквене градње, просвете и издаваштва.

[Guest Alefshin]

Овако себе зову :

Autocephalous Orthodox Church of Albania

Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë

[Guest Alefshin]

Историјат ове Архиепископије од 1937 г. на овамо, на енглеском:

The canonical grant of autocephalous status by the Oecumenical Patriarchate, during the tenure of Benjamin I, was the start of a new period for the church of Albania. The Patriarchal Synodical Tome "Concerning the Blessing of the Autocephalous Status of the Orthodox church in Albania" was issued on April 17th 1937. After canonical elections at the Oecumenical Patriarchate, the first Synod comprised Christophoros, archbishop of Tirana, Dyrrachion and All Albania, and the three bishops Eulogios of Korytsa (Korça), Agathangelos of Berat, and Panteleemon of Argyrokastron. The two metropoleis became bishoprics, while a third bishopric was formed from such parishes of the ancient metropolis of Dryinoupolis as lay within Albania. Two idiosyncrasies of the Orthodox church of Albania concealed thorny problems. Firstly, there were the ethnic origins of the Orthodox congregation: Albanians, Greeks, Vlach-speaking, and Slav-speaking. Secondly, there was the fact the Orthodox were not in the majority - as in other Balkan countries - but were only 23% of the total population. Thus the life of the church was beset in various ways by the political, ideological, and social oppositions within Albania itself, not to mention the unsettling effect of war in the region at large.

a) Italian occupation

When Italian troops entered the country on April 7th 1939, Albania became a province of Fascist Italy. Plans for parallel religious annexation were at once put into effect. At the same time as Roman Catholic missionary orders were installing themselves in various parts of the south of the country, there was an overall strategic plan to absorb the Orthodox by means of the Unia. It was emphasized in the propaganda that the cohesion of all Albanian Christians would aid the country's development, under the protection of the Vatican and the Italian state. According to some accounts, archbishop Christophoros had already agreed to joint union with the Arbëreshi of Italy; according to others, he was trying to buy time by delaying action. At all events, the lack of an absolute majority in the executive organs of the Orthodox church was enough to upset the plan for going over to the Unia, and these plans were finally abandoned with the fall of Italy in 1943.

B) Atheist persecution

After the Germans pulled out of Albania in late November 1944, the Communist regime imposed its complete control and religious persecution began. In the first twenty-three years persecution took the same classic form as it already had in Russia and the Balkans. Archbishop Christophoros was forced to leave his post, on Christmas Day 1948, and a new archbishop was put in his place, Païsios Vonditsa, until then bishop of Korytsa, in vacancy. Permission was even given for an Assembly of Clergy and Laity of the Orthodox church to be convened, at Tirana (February 5th-lOth 1950), 50 that a new Charter could be voted in (and in some respects this Charter was an improvement on the existing one of 1929). The canonical archbishop, Christophoros, was put under house arrest, and was found dead on June 19th 1956: the official version was that he had had a heart attack. In March 1966 Païsios left this life, and in April Damianos ascended the archiepiscopal throne. Efforts to ridicule religion and its representatives were stepped up, and to the same end the faithful, both clergy and laity, were intimidated by exile, imprisonment, and killings.

The Albanian Orthodox settled in America were split into two groups. One of these, led by Theophanes Noli and subsequently by bishop Stefan Lasko, kept up its links with the church of Albania. The other, led by the bishop of Leuke, Marko Lippa, was subordinate to the Oecumenical Patriarchate. When Noli died in March 1965, efforts were made (in 1966-1967) to reconcile the two factions, but without positive results.

On April 4th 1967 the signal was given for the persecution to become total. By a decree published on November 22nd 1967, Albania officially proclaimed itself an atheist state - the only one of its kind in the world and in history. In this state, all forms of religious expression were constitutionally forbidden. Hundreds of churches were pulled down, and many more were turned into machine shops, warehouses, stables, cinemas, or clubs. Virtually all the monasteries were destroyed or became army barracks. At this time the church of Albania still had, apart from its archbishopric, three Episcopal sees, nineteen diocesan districts, three hundred and thirty parishes, and twenty-five monasteries. Clergy were unfrocked: many of them were thrown into prison or sent into exile, and a number went to their martyrdom. Among them were the former bishop Bessarion, who was imprisoned, and the suffragan bishop of Apollonia, Eirenaios, who was exiled. Damian, the archbishop, was not persecuted: he died at his home at Pogradec (on October 18th 1973). In this totalitarian persecution, both persecutors and persecuted traditionally belonged to all ethnic and religious communities of Albania. In November 1990, yielding to international realignments, the Albanian government decided to tone down its measures against religion.

c) Re-establishment

In January 1991, the Oecumenical Patriarch Demetrios and the Holy Synod appointed a professor from the University of Athens, Anastasios, bishop of Androusa, as Patriarchal exarch, his remit being to go over to Albania for first contacts with the Orthodox and the authorities of the country. The Albanian state raised objections for many months, but eventually the Patriarchal exarch reached Tirana, on July 17th 1991. As he went about the country, he could see for himself the frightful desolation caused by implacable persecution: 1608 churches and monasteries had been destroyed. In order to rebuild the ecclesiastical structure, the Patriarchal exarch convened a General Assembly of Clergy and Laity, on August 1st - 2nd 1991. Taking part in this Assembly were fifteen clergy and thirty lay-people from the ecclesiastical provinces of Albania. Four church commissioners and a General Ecclesiastical Synod were elected to provisionally represent and run the church.

On the initiative of the Oecumenical Patriarch Bartholomalos, the Synod of the Oecumenical Patriarchate took measures to re-establish the Autocephalous Orthodox church of Albania by unanimously electing, on June 24th 1992, the following: as archbishop of Tirana and All Albania the serving metropolitan bishop of Androusa, Anastasios; and as metropolitan bishops of Korytsa, Argyrokastron, and Berat with Aulon and Kanina respectively, the archimandrites Christodoulos Moustakas, Alexandros Kalpakidis, and Ignatios Triantis.

The Albanian government was strongly resistant to what it saw as the imposition from abroad of Greek leaders for one of the country's three major religious communities. The president of Albania, Sali Berisha, made no secret of his displeasure when a deputation from the Oecumenical Patriarchate visited him on July 4th 1992: it was made up of the metropolitan bishops Evangelos of Perge and Meliton of Philadelpheia, plus the protopresbyter Elias Katre, an Albanian by origin. The Albanian president finished by stating that while he was prepared to accept the installation of archbishop Anastasios, there was no question allowing all the Orthodox metropolitan bishops of Albania to be of Greek origin. The new archbishop, having sent the "Great Message" to the Phanari on July 12th 1992, was enthroned in the cathedral church of Tirana on August 2nd. Certain Albanian circles attempted to dislodge him by a series of manoeuvres. At an extraordinary Gathering of Clergy and Laity at Dyrrachion (Durrës), on January 21st 1993, the delegates were of one body in announcing that they were not prepared to put up with anything of this sort. In the autumn of 1994, there was an attempt, with the draft constitution, to remove the archbishop once and for all. This was however voted down in the referendum of November 6th 1994. In July 1996, without any new entente with the Albanian side, the consecration of the bishops elected in 1992 took place at Constantinople. The Albanian authorities categorically refused to let them enter the country and take up their posts. After dogged discussions between representatives of the Oecumenical Patriarchate, the church of Albania, and the Albanian authorities (November 1997 to July 1998), the issue of forming a Holy Synod was in the end settled by agreeing to a format whereby the Synod was made up of two church leaders of Greek origin and two of Albanian origin. The metropolitan bishop of Berat, Ignatios, was enthroned; the metropolitans Alexander of Argyrokastron and Christodoulos of Korytsa tendered their resignation; and archimandrite Joan Pelusi was elected metropolitan of Korytsa and warden Kosmas Kirio was elected bishop of Apollonia.

Despite its grievous trials and tribulations in the period from 1991 to 1998, in a climate of general political and social upheaval and national economic subsidence, the Orthodox church of Albania pulled itself together and rose from the ruins, making very swift progress, and living in "a resurrection atmosphere". In most towns and large villages with a population of Orthodox, as well as in hundreds of smaller villages, Orthodox parishes were organized from scratch.

The life of liturgy and the Mysteries generally became more and more intense, as did preaching the gospel and the practice of catechism. Youth, women's and thinkers' associations were set up. In 1992 a Theological and Priestly School went into operation, its aim being to staff the church with native Albanians. From 1997 onwards this school became a privately-owned complex of buildings (the Monastery of Hagios Blasios at Dyrrachion), with the title "The Orthodox Theological Academy-Resurrection". In 1999 there were ordinations of one hundred and ten new clergy with a High School or University education and a three-year course of University studies. In September of 1998, the "True Cross" church High School was founded at Argyrokastron, with an attached boarding-house. The nucleus for the Ardenitsa monastery was supplied by graduates of the Theological Academy. Five monasteries were rebuilt from scratch and seventy-four new churches were put up; sixty-five churches and monuments were restored; and repairs were done to more than a hundred and thirty others. Over twenty large buildings were erected, or were purchased and made good, to house metropolitan residences, schools, hostels, workshops, and clinics. Publications include the monthly Albanian language newspaper Njgjallja [Resurrection], founded in 1992; the children's magazine Ge zohu [be glad!], founded in 1997; the student leaflet News from Orthodoxy in Albania; and liturgical, edifying, and scientific books. The church has its own printing press, radio station, and candle making and wood-carving workshops.

The Orthodox church of Albania has carried out social work across a broad range, particularly at times when the country has been in political and social crisis. Thousands of tons of foodstuffs, clothing, and medicine have been distributed to ease the plight of families in poverty and refugees. Hospital supplies, too, have been provided for towns, villages, and Albanian charities.

The church contributes to health work through the Evangelismos Diagnostic Centre at Tirana, and through polyclinics at Kavaja, Korytsa, Lushnja, and Gjorgucat, and it also runs a mobile dental unit. In the field of education it has founded, apart from the foundations mentioned earlier, seven nursery schools in large towns, youth clubs, and holiday camps. It has also set up agricultural development schemes (irrigation, family economics, road building, and so forth).

The Orthodox church of Albania is actively involved in the work of the other Orthodox churches. It has become a member of the World Synod of churches and the Assembly of European churches, and contributes generally to efforts to establish peaceful cooperation and mutual support in South-East Europe. Its actions and presence have shown it to be a force to be reckoned with in bringing spiritual, cultural, and social progress to Albania.

[Guest Alefshin]

Православних у Албанији има око 20%, махом на југу земље. Ово су центри православног хришћанства тамо:

[Guest Alefshin]

Korca Albania

[Guest Alefshin]

Неколико храмова АЦ:

Храм у Берату:

катедрални храм у Корчи:

[Guest Alefshin]

Иначе, треба знати да је Архиепископ Анастасије пореклом Грк, он је бивши професор Атинског универзитета, и да је између Албаније и Васељенске Патријаршије било натезања око тога чије ће националности бити остали Епископи Епархија-Албанија је инсистирала, наравно, на Албанцима, и то се на крају и остварило.

Само до `97, а почевши од постављања Архиепископа Анастасија 1992. г., изграђено је 70 нових храмова, скоро исто толико је обновљено из темеља, а око 100 из запуштеног стања.

[Guest Alefshin]

Иначе, Архиепископ Анастасије је неомиљен и сматран чак за државног непријатеља у одређеним албанским круговима, а о чему сведочи следећи видео запис:

[Guest Alefshin]

Својевремени интервју Арх. Анастасија:

OSEĆAMO SE ŽIVIM PRIPADNIKOM VASELJENSKOG PRAVOSLAVLJA

Intervju sa Blaženim Arhiepiskopom Tiranskim i cele Albanije

- Vaše Blaženstvo, veliki deo Vašeg života je bio posvećen misionarskom služenju. Koji su po Vašem mišljenju osnovni principi kojim treba da se rukovodi savremeni pravoslavni misionar?

- Pre svega, treba da postoji uverenost u to, da Blagu Vest, dobijenu od Gospoda ne treba kriti u sebi, već je treba nositi drugim ljudima. Mi treba da poštujemo one ljude kojima je upućena naša propoved, a to je – blagovest ljubavi i slobode. Mi treba da misionarimo sa poštovanjem prema drugim ljudima, uvažavajući njihovu slobodu. Misija nije posao od jednog dana i mi treba, opšteći sa ljudima, neprekidno da im propovedamo Hrista rečju i delom. Treba da budemo pokretani duhom služenja i duhom ljubavi, prenoseći na taj način Hristovu ljubav onim ljudima medju kojima se nalazimo.

- Kakvi su Vaši odnosi sa državnom vlašću posle decenija vladvine ideologije ateizma u Albaniji?

- U početku su postojale teškoće, zbog čega se kod mene pojavila neka neuverenost pa čak i očajanje. Ali smo se u svojoj delatnosti oslanjali na te principe o kojima sam maločas govorio. Zahvaljujući tome su ozbiljni problemi malo pomalo bili izgladjeni. Državne vlasti su shvatile da Pravoslavlje ne predstavlja opasnost za zemlju, i počele su drugačije da se odnose prema nama. Pored toga, današnji Predsednik Albanije je pravoslavac, Predsednik Akademije nauka je takodje pravoslavac, kao i lider opozicije.

Misionar, živeći sa narodom kome propoveda treba da saoseća sa njegovim problemima i teškoćama. Naravno, mi smo se pre svega trudili da Pravoslavnu Crkvu obnovimo iz ruševina. Kada sam došao u Albaniju, pronašao sam tamo samo 15 sveštenika, koji su već bili veoma bolesni, u godinama i faktički malosposobni. Slava Bogu, tokom poslednjih godina su preduzeti važni koraci: izgradjeno je 85 crkava, obnovljeno 75 crkava-spomenika arhitekture, a 150 crkava je remontovano. Sve te delatnosti, kao i niz drugih koje smo preduzeli su imale odredjene ekonomske posledice za Albaniju. Hiljade ljudi su dobili posao i mogućnost da vode dostojanstven način života. Ali uporedo sa tim smo se trudili da ne ostajemo u samoizolaciji, i da ne živimo samo sa svojim unutrašnjim problemima.

Kada sam počeo da služim u Albaniji, njeno stanovništvo je imalo elementarne potrebe za hranom i lekovima. Mi smo delili s njima sve što smo imali. Na taj način smo ozbiljno razvili socijalno služenje u oblasti zdravstvene zaštite, obrazovanja, socijalne sigurnosti, razvoja seoskog domaćinstva, kulture i zaštite okolne sredine. U Pravoslavnom dijagnostičkom centru u Tirani postoje 24 odeljenja, koja su opremljena najsavremenijom opremom i najprofesionalnijim osobljem. Svakog meseca oko 5-6 hiljada ljudi mogu da prodju proceduru dijagnostike na najprofesionalnijem nivou, i većina od nijh su muslimani. Mi nikada ne pitamo ljude koji kod nas dolaze u šta veruju, i da li uopšte veruju. Takodje smo započeli projekat profesionalne pripreme, koji je do sada bio nepoznat u Albaniji. Naravno, nismo gajili lažnu nadu da mi možemo da zamenimo državu, ali smo predlagali nove ideje i standarde. Mislim da Crkva treba da predlaže nove ideje, i postepeno da ih razmatra sa državom, kako bi ona uzela na sebe njihovu realizaciju. Sve je to bio izraz naše ljubavi prema celom albanskom društvu, ocenjen na odredjeni način. Trudimo se da podelimo sve što nam Gospod daje, kako duhovne vrednosti, tako i materijalne, da ljudima donosimo ljubav i poštovanje, znanje, duhovno bogatstvo, koje pripada našoj tradiciji.

- Ispričajte nam o Vašem iskustvu medjusobnog odnosa sa muslimanima. Da li su pravoslavni Albanci ponekad osećali negativan odnos s njihove strane, možda pod uticajem nastrojenja, povezanih sa susednim Kosovskim krajem?

- Vi treba da shvatite da nam je s našom prošlošću, koja nije trpela nikakve religiozne projave, bilo veoma teško da se vratimo i sledimo put mirnog postojanja religije. Albanija je jedina zemlja u svetu koja je tokom 23 godine zabranjivala svako izražavanje religioznih osećanja. Sve religiozne zajednice su tokom tog perioda bile prinudjene da postoje u dubokoj tišini. Od prvog dana kada je Albaniji data sloboda veroispovesti, i ovde postalo moguće propovedati Pravoslavlje, mi smo uspostavili veoma dobre odnose sa inoslavnim veroispovestima – kako sa muslimanima, tako i sa katolicima. Poseban značaj se pridavao ukrepljenju prijateljskih odnosa i na taj način je stvorena atmosfera poverenja medju nama. Mi smo sa svoje pravoslavne strane ispoljavali ne samo tolerantnost, već i težnju za saradnjom. Želeo bih da pojasnim da u Albaniji postoje dve velike zajednice u okvirima islama i dve velike zajednice u okvirima hrišćanstva – suniti i bektaši u islamu i pravoslavni i katolici u hrišćanstvu. Karakteristino je to da tokom 15 godina lideri četiri religozne zajednice u zemlji funkcionišu zajedno. Mi smo tokom svih ovih godina imali dobre i bratske odnose sa drugima.

Kada je počela kriza na Kosovu, Pravoslavna Crkva Albanije se naravno našla u teškom položaju. Mi u toj situaciji nismo zauzimali izolacionu poziciju, nismo se udaljavali od društvenog života u zemlji i nismo se trudili da se zatvaramo i samo molimo, već smo težili da aktivno učestvujemo u rešavanju tog problema.

Albanska Pravoslavna Crkva nije materijalno bogata, ali ima mnogo prijatelja u Evropi i Severnoj Americi. Zamolili smo ih za pomoć i prikupili mnogo priloga: tokom kratkog vremenskog perioda prikupljeno je 12 miliona dolara. Tim novcem smo uspeli da pomognemo 33 hiljade izbeglica. Ali pomoć nije bila samo materijalne prirode. Organizacije pravoslavnih žena i naša omladina su uzeli na sebe obavezu da pomažu izbeglicama. Svaki čovek koji strada i koji je prinudjen da napusti Otradzbinu je za nas predmet posebne pažnje i brige. Setite se kako je Gospod rekao: “Stranac bejah i primiste me”.

Navešću jedan detalj: saznali smo da trudice-izbeglice nemaju neophodnu odeću i dečije stvari. Našim naporima je skupljeno sve ono neophodno. Na taj način smo pomogli skoro 300 mladih majki. Jedna žena-izbeglica je pitala studentkinju iz naše Akademije: “Odakle ste vi? Kako to da nam s toliko ljubavi i dobrote pomažete?”. I naša studentkinja je odgovorila: “Znate, mi smo iz Pravoslavne Crkve. Možda vas to smućuje?”. I odgovor je bio tako blagorodan: “Potpuno suprotno, mi prvi put sopstvenim očima vidimo Pravoslavlje”, to jest svi ljudi imaju odredjene osećaje i dobre odnose, i mi zahvaljujući tome podržavamo dobre odnose sa mnogim našim prijateljima sa Kosova.

Gradimo crkvu u Tirani i za izgradnju smo sakupili dovoljnu sumu novca. U vezi sa tragedijom, koja se desila na Kosovu, kada su bile razrušene mnoge crkve i dzamije, odlučili smo da izdvojimo podjednake sume novca za izgradnju jedne crkve i jedne dzamije – dali smo 500 hiljada dolara za izgradnju crkve i 500 hiljada dolara za izgradnju dzamije. Izdvojili smo taj novac pod uslovom, da bude upotrebljen na izgradnju Centra, koji bi mogao da postane mesto okupljanja omladine, koja pripada različitim zajednicama. Na Kosovu su u prošlosti postojale pravoslavne albanske zajednice. Medjutim u periodu komunizma, kada se religija nije razvijala tako kako treba, te zajednice su se asimilirale i nestale tako da danas na Kosovu nema organizovane albanske pravoslavne zajednice.

Želim da kažem da to što je Albanija mala zemlja nema nikakvog značenja. Značenje imaju ideje i pozicije. I mi se osećamo živim učesnikom Vaseljenskog Pravoslavlja. Sve što radimo, radimo u ime celog Pravoslavlja. I te odnose koje razvijamo sa muslimanskim zajednicama, sa islamom, imaju uticaja i na celo Pravoslavlje, i na ceo islam.

Nažalost, na Balkanu postoji i velika podozrivost, i mnogo mržnje. Ali ja verujem da su pravilan odgovor na te pojave dela ljubavi i dela primirja.

Neki tragediju na Zapadnom Balkanu smatraju kao sukob religija. I ja lično sam tokom celog ovog perioda insistirao na tome da je takva ocena krajnje pogrešna. Ti ljudi, koji su donosili odluke kojima se podsticao konflikt, nisu imali nikakav odnos prema religiji. Ti ljudi su dobili ateističko obrazovanje i bili vaspitani u ateističkoj sredini. Medjutim, oni su u toku konflikta shvatili da relijiga ima veliku silu, i odlučili su da je iskoriste za svoje ciljeve. I ja sam u tok trajanja tog konflikta neprkidno govorio o tome da je ulje vere predodredjeno da isceljuje, i olakšava rane, a ne da još više razgoreva oganj konflikta i raspiruje ga. I zato sam nastojao na tome da tokom konflikta nema suprotnosti izmedju religija. Medjutim, što se tiče principa, insistiramo na tome da na Balkanu treba da postoji sloboda za svaki narod, kao i pravednost i uvažavanje svake manjine. A znamo da se do toga ne dolazi tako lako. Pravoslavna Crkva, gde god se nalazila uvek insistira na tim načelima. Mi naravno ne možemo da utičemo na razne detalje političkog diplomatskog procesa, ali postoje načela na kojima insistiramo.

Kada su u susednoj Makedoniji, u njenom glavnom gradu Skoplju, nastale teškoće i problemi, onda su se svi lideri složili da albanski Arhiepiskop postane koordinator procesa pomirenja. To znači da je medjusobno poverenje na Balkanu veoma važno u procesu regulisanja odnosa i pomirenja. U svakom slučaju, pitanje uvažavanja manjina i zajednica na Balkanu je veoma važno. U prošlosti smo zajedno živeli u tri imperije – Rimskoj, Vizantijskoj, i Osmanlijskoj. I danas postoji tendencija sjedinjenja, okupljanja naroda u jednoj Evropskoj Uniji, pa tako i mi ovde treba da živimo zajedno. I religija treba da igra ulogu pomiritelja, a ne da razdvaja.

- Da li pravoslavni Albanci imaju interesovanje za Rusiju, za njenu pravoslavnu kulturu?

- Da, bezuslovno imaju interesovanja. Starije generacije, koje su živele u toj epohi kada su izmedju te dve zemlje postojali tesno odnosi se i do dan-danas sećaju nje sa nostalgijom. I bezuslovno postoji i uvažavanje i ljubav. Mislim da se danas, kada ima više slobode, naši odnosi još više produbljuju i jačaju. I verujem, da Pravoslavna Crkva predstavlja most u tom delu.

- Kako se ostvaruje priprema novih kadrova Albanske Pravoslavne Crkve?

- Kada je 1991 godine, kako sam rekao u Albaniju došla sloboda, pojavilo se pitanje kako da pripremamo kadrove za Crkvu. Tada smo dobili veliki broj poziva od različitih Pomesnih Pravoslavnih Crkava da kod njih uputimo na obučavanje naše studente. I ja sam tada odgovarao na sve te pozive. Moje iskustvo još iz Afrike je pokazalo da kada pošaljemo studente u Evropu ili Ameriku na studije, oni se posle toga po pravilu ne vraćaju. Zbog toga smo 1992 godine osnovali seminariju u Dirahi, koja je potom prerasla u Akademiju. Njen zadatak je bio u tome da obezbedi da sveštenstvo u Albaniji bude lokalnog porekla. Drugi problem je bio u tome što je već bilo mnogo porodičnih kandidata za sveštenstvo, I oni nisu mogli da ostavljaju svoje porodice i da odlaze negde da se školuju. Tako sam ja uz Božiju pomoć i blagodat uspeo da rukopoložim 144 nova sveštenika-Albanca. Bezuslovno, posle toga su oni koji su to želeli mogli da nastave školovanje u drugim zemljama – u Rusiji, Americi i tako dalje. I danas, kada se javlja mogućnost formiranja fakulteta pri univerzitetima, nadamo se da će biti izgradjen i mali pravoslavni univerzitet.

- Kakve su po Vašem mišljenju perspektive organizovanja Svepravoslavnog Sabora, čija priprema traje još od 1961 godine? On nije ni održan u XX veku.

- Da, znam za pripremu tog Sabora. Još kao mladić sam se nadao da će se taj dogadjaj uskoro desiti. Ja sam se već i trudio oko toga, ali se to još nije desilo. Ali vi znate da se na Istoku sve odvija strašno sporo. Nadam se da će Sabor ipak biti organizovan. Zahvalan sam Svjatijejšem Patrijarhu Alekseju za pozivanje verskih lidera na samit, koji će se održati u Moskvi u julu ove godine, i spremam se da učestvujem u njemu.

Vi znate da su islam i hrišćanstvo univerzalne vaseljenske relgije. Ne želim sada da pričam o islamu, već želim da kažem nešto o hrišćanstvu. Cilj hrišćanstva se upravo sastoji u tome da ljubavlju obuhvati i prigrli sve narode. To se posebno odnosi na Pravoslavlje. Ponekad se u Pravoslavlju mogu sresti mišljenja da je ono federacija Pomesnih Crkava. Mi s bogoslovske tačke gledišta kažemo – ne, tome, zato što postoji jedna Sveta Pravoslavna Saborna Crkva. I ta Crkva postoji i u Moskvi, i u Tirani, u Carigradu, u Njujorku i tako dalje. To jest ono što se dešava u Rusiji ima uticaja i na nas. I ono što se dešava u Tirani ima uticaja na vas. Mi sa bogoslovske tačke gledišta insistiramo upravo na takvoj predstavi. Biće nevolja, ukoliko se Pravoslavlje zatvori u te uske nacionalne okvire. Naš horizont je cela Vaseljena. Mi smo odgovorni za razvoj sveta, i nismo samo muzej iz prošlosti. I na kraju bih želeo da navedem još jedan komentar. Ovde, u ovoj zemlji je postojala fantazija o socijalnoj pravdi u okvirima marksizma-lenjinizma. Znamo da to nije bilo uspešno. I nama je potrebna pravilna, tačna analiza onoga što se desilo u prošlosti. Taj pokušaj nije uspeo jer se zasnivao na materijalističkoj predstavi o čoveku. Medjutim, taj pokušaj može da bude ostvaern i u drugim oblicima, jer i dalje ostaje želja i težnja ka socijalnoj pravdi i bratstvu. Možda to vaseljensko bratstvo može da se formira na osnovu vere. Medjutim za to je potrebno sprovesti veoma jasnu bogoslovsku analizu i uloge Crkve. Crkva treba uvek da ostane Crkva naroda, a ne Crkva odredjenih bogatih krugova. Kritika koja je upućena na našu adresu u prošlosti ima svoje značenje, i mi treba da je uzmemo u obzir, jer nosimo veliku odgovornost za budućnost.

U prošlosti su mnogi narodi težili da dostignu pravdu u ideji marksizma. I danas veliki broj siromašnih, poniženih naroda mogu da traže pravdu u novim načelima – u načelima islama. I tada će sve biti potpuno drugačije. Biće nevolja ukoliko hrišćanstvo stupi u sistem imperijalizma. Mi treba da ostanemo Crkva ljubavi i pravde, to jest Crkva dinamičnog preobraženja društva u duhu ljubavi.

Crkvu nikada ne prestaju da čine ljudi. I često medju ljudima i ljudskim odnosima postoje različite vrste konflikata i suprotnosti. Medjutim, naš optimizam je u tome da glava Crkve ostaje Hristos. Često u Crkvi odredjene ličnosti igraju veoma veliku ulogu i za jedinstvo, I u slučajevima podela. Bezuslovno, postoje problemi u različitim Pomesnim Crkvama. Medjutim, postoje i snage koje se trude na prevazilaženju tih razlika. Mislim da mi kao pravoslavni treba da budemo zajedno i da složno dočekujemo izazove novog vremena. Mi ne možemo da dozvolimo sebi luksuz da postojimo odvojeno jedni od drugih. Niko nije dovoljno jak da mu ne treba niko drugi. I niko nije toliko beznačajan, i mali da nema vrednosti za drugoga. Na taj način je jedinstvo Pravoslavlja obaveza i velika mogućnost za sve.

Verujemo u Onoga, Koji Jeste danas i Koji dolazi. Upravo na taj način treba da doživljavamo i osećamo lepotu našeg Pravoslavlja. Dve naše velike prednosti su ljubav i lepota Pravoslavlja. I mi možemo da svedočimo pred svetom samo onda kada smo zajedno. I zato je vaša radost i naša radost, i vaši uspesi su i naši uspesi. I suprotno tome.

http://www.pravoslavie.ru/cgi-bin/sykon/client/display.pl?sid=598&did=1794

http://manastir-lepavina.org/novosti/index.php/weblog/detaljnije/oseamo_se_ivim_pripadnikom_vaseljenskog_pravoslavlja/

prevod sa ruskog Dr Radmila Maksimovic

[Guest Alefshin]

http://en.wikipedia.org/wiki/Albanian_Orthodox_Church

[Guest Alefshin]

Православни председник Муслиу у посети православној цркви...

[Guest Alefshin]

[Guest Alefshin]

http://en.wikipedia.org/wiki/Orthodoxy_in_Albania

[Guest Alefshin]

[Guest Alefshin]

Једно виђење религиозности Албанаца уопштено, без обзира о којој монотеистичкој вери да је реч( формално око 70% Албанаца исповеда ислам, око 20% православље и око 10% римокатолицизам).