Претражи Живе Речи Утехе

Dok znatiželju naučnika širom sveta i dalje zaokuplja ideja o Atlantidi, mitskom ostrvu i civilizaciji, arheolozi ne odustaju od istraživanja i najskrivenijih delova pet milenijuma starih egipatskih piramida, a turizam na arehološkim lokalitetima u svetu cveta po principu "vidite ove ostatke, e sad zamislite...", mi u Srbiji uskraćni smo za to da čak i zamislimo: da li ste se ikada zapitali i pokušali da saznate kako su na primer izgledale kraljevske palate naše najvažnije dinastije, osnivača Srbije - loze Nemanjića? Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Ovako je možda izgledao dvor Stefana Nemanje u Deževskoj dolini Ajde što možda šira javnost i nije (mada bi bilo žalosno da i takve znatiželje nema), šokantno je to da po tom pitanju izostaje bilo kakvo angažovanje stručnjaka. Foto: Wikipedia Stefan Nemanja Iako su istorijske činjenice da su Stefan Nemanja i bar šestorica njegovih potomaka, sa titulom kralja, vladali Srbijom iz Deževske doline kraj Novog Pazara, ovaj prostor je potpuno zanemaren, minimalno arhološki istražen, daleko do mesta koje zaslužuje u srpskoj istoriji. Toliko istorije na tako malo prostora Meštani ove "doline kraljeva" smatraju da ne postoji par kvadratnih kilometara teritorije Srbije sa više istorije od Deževe i okoline. Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Deževska dolina - u njoj rođeno šest srpskih kraljeva - Tu su Petrova crkva, najstarija hrišćanska bogomolja na Balkanu, Đurđevi Stupovi i ostaci saborne crkve iz sredine XIII veka čije su temelje seljani slučajno otkrili tokom oranja. Naravno, tu je i rodna kuća Svetog Save koju danas "krasi" jedan metalni krst i ništa više. Umesto da se sve to istraži i otkrije, ovi lokaliteti su zarasli u korov, a mogli bi da budu mesto hodočašća, mesto gde će deca iz cele Srbije učiti o našoj istoriji, ali i turistička atrakcija – priča Mirko Popovac, publicista iz Deževe. Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Ostaci Saborne crkve iz 13. veka Tužno je to što današnja deca trče upravo po istim livadama gde su nekada gazali srpski prinčevi i kraljevi, a nisu ni svesni šta zemlja ispod krije. Što na mestu odakle su vladali moćni srpski srednjovekovni vladari nema nikakvog obeležja da to parče krije neverovatne priče i tajne života iz tog slavnog perioda srpske istorije. Tužno je i što je mesto gde se rođen Sveti Sava obeleženo samo jednim metalnim krstom! Foto: Wikipedia Sveti Sava Nikada zavšena istraživanja Popovac i njegove komšije su ubeđeni i da su Deževskom dolinom vekovima dominirali dvorci Nemanjića, odakle su rodonačelnik ove dinastije i njegovi naslednici upravljali Srbijom, ali smatraju da nikada nisu uloženi napori da se ostaci tih građevina otkriju. Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Putokaz ka rodnom selu prvog srpskog arhiepiskopa Svetog Save Da je ovaj kraj nedovoljno arheološki istražen slažu se i stručnjaci koji sa žaljenjem konstatuju da su na lokalitetu Brest, za koje se smatra da je mesto rođenja Rastka Nemanjića – Svetog Save, započeta, ali nikada završena ispitivanja. Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Metalni krst obeležava mesto gde je rođen Sveti Sava - Sondažna istraživanja terena su otkrila ostatke jednobrodne crkve, a na osnovu neravnina se može zaključiti da se tu nalazi i nekoliko građevina. Rezultati tog istraživanja nikada nisu objavljeni, niti su istraživanja nastavljena – kaže arheolog Dragica Premović Aleksić. Pretpostavke Ova bivša direktora Muzeja "Ras" i autorka kapitalnog dela "Arheološka karta Novog Pazara, Tutina i Sjenice" dodaje da su istorijski podaci da je kralj Dragutin imao dvor u Deževi i da se na osnovu toga može pretpostaviti i da su odatle stolovali i njegovi preci, među kojima je i osnivač dinastije Stefan Nemanja. Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Grad Ras služio je kao vojno utvrđenje - Kada je reč o dvoru Stefana Nemanje, na osnovu zapisa vizantijskog istoričara Kinama, u kojem je opisao ratovanje Manojla Komnena protiv Srba 1151. godine i "paljenje zgrada namenjenih velikom županu za vladarsko središte", možemo pretpostaviti da se on sastojao od drvenih kuća koje su činile kompleks ograđen drvenom-palisadnom ogradom. Stambeni objekti su bili na jednoj strani kompleksa, a ekonomski na drugom. Očigledno je da je Nemanjin dvor, kao i njegovih naslednika, bio sa većim i bolje građenim objektima, ali se ipak radilo o skromnim rezidencijama – ističe Premović Aleksić. Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Ostaci Rasa u korovu Ona veruje da dvori Nemanjića u Deževskoj dolini nisu ličili na zamke srednjovekovne zapadne Evrope i da nisu služili kao vojna utvrđenja. - Kao vojno utvrđenje korišćena je tvrđava Ras, na čijoj je severnoj strani, nakon dolaska Nemanje na vlast, dozidan rezidencijalni kompleks koji je imao i ogromnu žitnicu. Sa zapadne strane kompleksa podignuta je i polukružna kula koja je korišćena kao stambeni prostor, po ugledu na zapadnoevropske kule. Istraživači Rasa su zaključili i da je ova tvrđava u vreme Nemanjića služila kao sklonište u kom je boravio vladar i gde je bila smeštena državna riznica – dodaje Premović Aleksić. Foto: Nikola Kočović / RAS Srbija Petrova crkva, najstarija hrišćanska bogomolja na Balkanu U Deževi rođeno šest kraljeva i Sveti Sava Na osnovu istorijskih izvora može se zaključiti da su u Deževi rođeni Stefan Prvovenčani, njegovi sinovi, kraljevi Radoslav koji je u Rasu imao kovnicu novca i Vladislav, ktitor Mileševe. U ovom selu rođeni su i kraljevi Uroš, ktitor Sopoćana, Dragutin, kao i Milutin koji je stolno mesto iz Rasa prebacio na Kosovo, a potom u Skoplje. - Rođeno je šest kraljeva i prvi srpski arhiepiskop Sveti Sava, ali nema nikakvih podataka da su u ovom kraju rođeni carevi Dušan Silni i Uroš Nejaki – zaključuje Premović Aleksić. http://www.blic.rs/vesti/drustvo/zaboravljena-dolina-kraljeva-na-mestu-slavne-srpske-istorije-nema-niceg-osim-korova-a/20sxdsn

Crkva svete Natalije mučenice, Beograd, iz knjige Kosare Cvetković “Viša ženska škola: Pedesetogodišnjica 1863-1913” Dinamičan unutrašnji razvoj Srbije za vreme druge vlade Miloša i Mihaila Obrenovića (1858-1867) doneo je čitav niz sistemskih zakonskih propisa kojima je trebalo obezbediti sve snažnije i sve izrazitije društvene i političke diferencijacije. U tom periodu je doneto i nekoliko zakonskih propisa iz oblasti obrazovanja, da bi se njima regulisao dalji razvoj školskog sistema u Srbiji koji bi odgovarao društvenim potrebama i bio okrenut tokovima razvoja nauke. Šezdesetih godina 19. veka počinje da se promišlja i o višem obrazovanju ženske omladine, a posebno se vodilo računa o školovanju učiteljica, te knez Mihailo 1863. godine potpisuje Zakon o otvaranju prve Više ženske škole u Beogradu. Škola je počela sa radom 1. oktobra iste godine u kući Vase Ilića na Zelenom vencu, a dve godine kasnije se useljava u novopodignutu zgradu na uglu današnjih ulica Kraljice Natalije 31 i Kosovke devojke. Radi proširenja škole, svoju zgradu, doduše nevoljno, ustupio je i Državni savet. Na ministrovo pitanje zašto učenice ne idu u crkvu, školska uprava je odgovorila da ženska deca ne idu u crkvu jer nemaju gde, pa ministar naređuje da učenice idu u vojničku crkvu (Vaznesenjska crkva) i to samo nedeljom kada nema mnogo sveta, jer je inače “nezdravo”. Zahvaljujući pobožnosti kraljice Natalije i njene naklonosti prema ovoj školi za devojke i zauzimanjem mitropolita Mihaila iskrsava i misao o podizanju male crkve u okviru Više devojačke škole. U to doba, u Beogradu su postojale samo dve crkve – Saborna i Palilulska (Sv. Marka) – i jedna crkva u Topčideru. Potom se grade Vaznesenska, pa crkva Sv. Save i crkva Sv. Natalije. Razglednica sa slikom Više ženske škole, Muzej grada Beograda Crkva Sv. Marka pomogla je gradnju školske crkve sa 3600 dinara, a kraljica je darovala 1200 dinara koliko je nedostajalo po predračunu. Crkva posvećena Svetoj Nataliji mučenici (26.8./8.9.) podignuta je 1878. godine, od lake građe sa zvonikom, u školskom dvorištu, između glavne zgrade i zgrade Državnog saveta. Kamen temeljac položio je princ Aleksandar Obrenović, tada dečak, a kraljica Natalija je darovala novac za unutrašnji dekor, crkvene stvari, živopis na ikonostasu koji je izradila Poleksija Todorović i izradu fresaka koje je oslikao Pavle Čortanović. Prva služba je održana 15. oktobra 1880. godine. Učenice na odmoru, Beograd, iz knjige Kosare Cvetković “Viša ženska škola: Pedesetogodišnjica 1863-1913” Cilj svih učesnika koji su radili na podizanju ove crkvice bio je da se podiže duh pravoslavlja kod učenica, a sama crkva je na devojke učinila izvanredan utisak i službom i čistotom i ukrasima. Kako crkva nije bila parohijska, prihodi su joj bili, osim bogatih kraljičinih priloga, neznatni prema izdacima, te prota Nikola Božić, po mitropolitovom odobrenju i u dogovoru sa upraviteljkom škole, Persidom Pinterović, uspostavlja Odbor (1895) koji će se starati o materijalnoj potpori crkve. Odbor su činile gospođe-tutorke koje su se u toku svog dugogodišnjeg rada starale da crkvu materijalno oporave. U crkvi su služili sveštenici koji su bili i veroučitelji, a crkva je bila i svojevrsna vežbaonica u crkvenom pojanju. U početku je u crkvi pevao mali hor sastavljen od članova Beogradskog pevačkog društva, a za pevnicom su bili bogoslovi iz stare Bogoslovije, a kasnije kvartet sastavljen od nastavnica sa upraviteljkom. Da učenice pevaju u horu, naredilo je Ministarstvo 1891. godine, a za horovođu je postavljen čuveni Toša Andrejević. Veronauku su predavali, između ostalih, i veoma značajne ličnosti SPC: Teodosije Mraović, Inokentije Pavlović, Janićije Popović i prota Sava Pješčić – omiljeni predavač, koji je na predlog upravitelja Srete Panića prihvatio predlog, na radost učenica, da one pevaju celu liturgiju, da drže pevnicu i čitaju apostol. Bogoslužbeni život crkve Sv. Natalije je bio veoma dinamičan: kraljica Natalija je na bogosluženja dolazila veoma često, a sa njom i sve otmene gospođe iz dvorskih krugova, stranih poslanstava i drugih organizacija. Pored nedeljnih službi i prazničnih dana, tokom celog Vaskršnjeg posta, svake srede i petka služena je Liturgija Pređeosvećenih darova, a pristup u crkvu je bio dostupan svima. Uoči slave crkve služeno je bdenije popodne, a ujutru liturgija. Rezanje kolača i osvećenje vodice vršeno je u školskoj sali. To je ujedno bio i kraljičin imendan. Svakoga dana su učenici išli u crkvu po dva puta – na jutrenje i večernje, a prve i poslednje nedelje Velikog posta po tri puta. Učenici 3. i 4. razreda pevali su svakog dana za pevnicama u Sabornoj crkvi, a nedeljom i prazničnim danima u crkvi Sv. Natalije, a Žensko društvo je ovde svojim dobrotvorima davalo pomene. Prilikom bombardovanja Beograda 1914. godine, neprijateljska granata je pogodila oltar, a u crkvu su ušli austrijski vojnici sa konjima. Tu su boravili neko vreme, a onda su je srušili i napravili terasu, a na mesto nekadašnjeg oltara postavili su bistu cara Franje Josifa. Posle oslobođenja je jedan dobri direktor ovo mesto ogradio i posadio cveće kako to sveto mesto ne bi gazila deca. Crkva svete Natalije – Osvećenje nove kapele u pristustvu kraljice Marije, Vreme, 16.12.1935. Viša ženska škola, od koje su kasnije postale i mnoge druge škole, školovala je najpre generacije najumnijih žena Srbije koje su na našim prostorima širile pismenost i kulturu. A sve te ugledne žene su rasle i stasavale u ovoj maloj školskoj crkvi.. Da je crkva Sv. Natalije ostavila neizbrisiv trag u srcima i dušama učenica govori i činjenica da je i jedna od njih, arhitekta Milica (Čolak-Antić) Krstić, sačuvala uspomenu na nju, te je crkva Sv. Natalije vaskrsla u novom ruhu. U leto 1931. godine, kada počinje građenje monumetalnih objekata Beograda, na mestu nekadašnje Više ženske škole, gradi se i zgrada Druge ženske gimnazije po projektu Milice Krstić, u maniru akademizma, u modernizovanom srpsko-vizantijskom stilu. U jednom krilu ovog reprezantativnog objekta, nalazi se na drugom spratu, uz svečanu salu sa galerijom, i mala kapela kao spomen na crkvu Sv. Natalije koja se nekada tu nalazila. Projektovan nameštaj u kapeli je prepoznatljiv po uzorima preuzetim iz srednjovekovnog nasleđa: pevnica, sto za ikonu, stolica za patrijarha, stolica za oltar i nalonj ukrašeni su stilizovanim cvećem i pticama preuzetih sa moravskih spomenika. Ikonostas nove kapele oslikao je Vasa Pomorišac, a veliku fresku koja se nalazila iznad ikonostasa Milo Milunović. Galerija u Svečanoj sali Druge ženske gimnazije, preuzeto iz Godišnjaka grada Beograda, knj. XLIV – 1997. To je bila i najznačajnija prostorija koja se nalazi u novoj zgradi Druge ženske gimnazije – velika Svečana sala koja može da primi oko 1000 ljudi, a ako se i galerije uzmu u obzir – i više. Na jednoj strani dvorane nalazi se pokretna gvozdena pregrada koja spaja dvoranu i gimnazijsku kapelu – oltar Sv. Natalije – tako da se otvaranjem ovih vrata dvorana pretvara u crkvu. Osvećenje školske kapele izvršio je patrijarh Varnava u prisustvu kraljice Marije, ministra prosvete, predsednika Opštine, drugih zvaničnika, profesora i učenica, 1935. godine, i tom prilikom podsetio da su škola i crkva, naročito kod našeg naroda – nerazdvojne, da je to naš kamen temeljac i amanet koji nam je ostavio Sveti Sava i pozvao učenice da uče, poželevši im da njihova srca i duše budu prožeti hrišćanskim idealima i svešću naših majki, kraljica i Kosovke devojke. Tokom Drugog svetskog rata zgrada gimnazija je služila kao nemačka kasarna, a posle rata je bila Centar za obuku vezista JNA. Jedno vreme se u kapeli, posle oslobođenja, nalazio i ikonostas za zarobljeničku kapelu koji je izradio arhitekta i slikar Grigorije Samojlov, kao zarobljenik u logoru Badsulzi kod Buhenvalda. Pošto su ovaj ikonostas nove vlasti izbacile, jer je izgledao isuviše prkosno, ubrzo su i kapelu Sv. Natalije gotovo uništili tako što je freska prekrivena slojem maltera i prekrečena dok je ikonostas premešten u Crkvu Sv. Marka. Spoljašnji izgled crkve danas, foto: Elektrotehnička škola “Nikola Tesla”, Beograd Danas se u zgradi nekadašnje Druge ženske gimnazije nalazi Elektrotehnička škola Nikola Tesla, svečana sala se koristi kao fiskulturna sala, a kapela kao prostorija za vannastavne aktivnosti (radio-klub). Sama zgrada škole je svojom arhitektonsko-kulturnom i istorijskom vrednošću zaslužila status spomenika kulture (1964), a 1992. godine je proglašena za kulturno dobro grada Beograda. Marija Todorović http://www.avantartmagazin.com/zaboravljena-crkva-svete-natalije-mucenice-u-beogradu/