Химна Манастира.
Твоја звона звоне, глас се чује мио,
са врх старог града лепа Манасијо
к'о што сија сунце и његови зраци,
тако нама сјаје твоји стари знаци.
Око тебе свуда високе планине
ограђују твоје старе рушевине,
око твога града шумица зелена
а пред тобом стоји непомучна стена.
У цркви ти душман дуварове гребо,
ал' те чува господ, тебе чува небо,
избо ти иконе и часне столове
и на твоме граду срушио врхове.
Но што је остало то се српско зове,
сачувај нам Боже, ти остатке ове,
о моје га срце не сме да проклиње,
ал' зашто је дир'о у наше светиње?