Ведран

Митко Маџунков: ВЕЧЕР Го собирам спрострениот веш во дворот, доцна навечер. Наеднаш, од ненадејната снежна олуја, од мракот излегува мојот татко, со бели снегулки во косата. Се враќа од далечен пат. Го гушкам. Нешто ме стегнува во срцето: знам дека животот помина, а не се сеќавам ни кога, ни зошто, ни како.